Konfederacja Barska została zawiązana 29 lutego 1768 r. w miejscowości Bar na Podolu a następnie na innych terenach Rzeczpospolitej. W czerwcu 1768 r. na Kleparzu, a następnie w Krakowie, grupa szlachty ogłosiła gotowość do podjęcia działań zbrojnych na Ziemi Krakowskiej. Przywódcą został Michał Czarnocki. Kraków wydawał się odpowiednim miejscem do kontynuacji działań zbrojnych i politycznych. Wiedział to doskonale francuski ekspert wojskowy Demouriez, który opracował plan obrony miasta. W kwietniu 1771 r. Rada Wojenna Konfederacji Barskiej w Białej z udziałem takich dowódców jak Miączyński, Walewski, Pułaski, zaakceptowała plan Demourieza, aby uczynić z twierdz w Lanckoronie, Tyńcu i Bobrku punkty oporu, wspomagające Kraków. Zaczęto fortyfikować wyznaczone twierdze i obsadzać konfederatami. Rosjanie wzmogli koncentrację wojsk na Ziemi Krakowskiej. Na wiadomość otrzymaną w połowie maja 1771 r. od Pułaskiego z Siewierza, że zagrażają mu Moskale, Demouriez ruszył w stronę Bobrka, gdzie dowodzący zamkiem Walewski zdążył przygotować obronę. Dzięki tym ruchom Pułaski mógł spokojnie przeprawić się przez Wisłę na prawy brzeg, odwiedził przy tym zamek w Bobrku. Zamek pozostawał w rękach konfederatów, którym z biegiem czasu zaczęło brakować żywności i amunicji. W bardzo ciężkich warunkach fortyfikacja wytrwała do początków czerwca 1772 r. Wobec
świadomości upadku konfederacji, Walewski chciał jeszcze, aby twierdze jemu podległe skapitulowały przed wojskami królewskimi co dawało, jak liczył, szanse lepszych warunków niż przed Rosjanami, ale to się nie udało. Nieopodal zamku doszło 23 maja 1772 r. do potyczki piechoty konfederackiej z oddziałami rosyjskimi, zakończonej rozbiciem wojsk powstańczych, z których część dostała się do niewoli. Załoga Bobrka po dzielnej obronie poddała się wkrótce Suworowowi. Zniszczenia zamku z czasów Konfederacji przypieczętowały jego los. Dziś nie ma po nim śladu, a na jego fundamentach
wybudowano pałac.
Bobrek gm. Chełmek – miejsce zmagań konfederatów barskich
